शुभ यात्रा.....


यदि तपाईं सुमो चढ्ने गर्नुभएको छ भने, यो तपाईंको लागि नौलो भने नहुन पनि सक्छ । लामो रुटमा चल्ने, सानो सुमो गाडीको तस्बिर हो यो । यहाँ गाडी कसले चलाइरहेको होला भन्न नसकिने पनि अवस्था छ । 

यो वर्षायाममा कैयौँ घटनाहरु घटे । कति घट्नबाट बचे पनि होलान् । कैयौँ कारणहरुमध्ये बढी मान्छे  राख्नु यो एउटा प्रमुख कारण हो । सामान्यतया त्यो दुई जनाको सिटमा पाँच जनाको टाउको देखिन्छ । पछाडि पनि हामी त्यति नै धेरै छौँ, कोचाकोच अवस्थामा । कठै भन्न बाहेक यात्रुका हातमा केही हुँदैन  । चालकलाई यस बारेमा भन्यो भने बिच बाटैमा झारिदिन्छन् । अलि नम्र चालक रहेछन् भने मिलेर जाऔँ न भन्छन् । “वसुधैव कुटुम्बकम्”, मिलेरै जानुपर्यो ।

केही समय अगाडि एकजना मेरो साथीले मान्छे धेरै राखिएको भनि सम्बन्धित निकायमा फोन पनि घुमाएको थियो । के गर्नु, मजाकको पात्र भयो बिचरा । सबैको हालीमुहालीमा, मामुली एक सर्वसाधारणको कुरा सुन्ने कसले ? यात्रुले यात्रुलाई नै उल्लु बनाउँछन् । 

यो ११ घन्टे यात्रापछि चालकलाई धन्यवाद बाहेक केही भन्न सकिनँ । अर्को पटक फेरी यसै गरी चढ्नु नै छ । त्यसैले त तलका हरफहरु याद आएः 


आकाशका जहाज धरापमा

बाटाका गाडी खोलामा

बाटाघाटाका त कुरै नगरौँ

कठै जनता, निकै मारमा ।।


ठेकदार, नभेटिने दुलोमा

नेताहरु बिस्तरामा (बूढा परे सबै)

सरकार मस्त निद्रामा

कठै जनता, निकै मारमा ।।


रुन्छन्, चिच्याउँछन् जनता

सुन्ने यहाँ दैव मात्र रहे

नभैदिएका भए पशुपति र दैवजनहरु

कठै कठै नेपाली जनता ।। 


Read more:

Lingcho: A Horrific Existence

Sanothimi

हल्लिने पेट

हतार

सन्देशको बिहे

सानोठिमी

कालिकोटको पाहुना

लिङ्चोः एक भयानक विपना

धुवाँसरि यो देश

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

सानोठिमी

Image
फेरी पनि हप्ताको छैटौँ दिन, शुक्रबारको आगमन भयो । वर्षका प्रायः सबै शुक्रबार र शनिबारहरुमा म आफ्नो मामाघर, भक्तपुरको सानोठिमीमा भेटिन्थेँ ।  म ३ वर्षको हुँदा पहिलो पटक काठमाडौँ आएको रहेछु । मलाई केही पनि सम्झना त छैन तर ड्याडी मम्मीहरुसँगका लोभलाग्दा फोटोहरु मेरो फोटो एल्बममा सजाएर राखेको छु । अझैँपनि कहिलेकसो क्युट बच्चाहरुको तस्विर हेर्न मन लागेका बेला त्यही फोटो एल्बम पल्टाएर आफ्नै तस्विर हेर्ने गर्दछु । नपत्याए कैद भएका सम्झनाहरु आफैँ हेर्नुहोस् नः      तस्विरः फुपूकी छोरी भावना र म काठमाडौँ घुमिसकेर फेरी आफ्नो जन्मथलोतिर गएको रहेछु । त्यसको ठीक १ वर्षपछि पढ्नका लागि काठमाडौँमै आएँ । यहाँबाट भने मेरा मानसपटलमा विभिन्न सम्झनाहरु अझ ताजै छन् । बिराट बोर्डिङ् स्कुलमा ड्याडीले भर्ना गरिदिनु भएको थियो । हामी दुई कोठा लिएर बसेका थियौँ । जसमा हामी तीनजना बस्ने गर्दथ्यौँ, ड्याडी, अङ्कल अनि ‘क्युट बाबु’ म । मम्मीको जागिर भने सल्यानमै भएको हुँदा उहाँसँग केबल दशैँमा मात्र भेट हुन्थ्यो ।  सानो छँदाको समय त यत्तिकै बितेजस्तो लाग्थ्यो । खायो, खेल्यो, अलिअलि पढेजस्तो गर्या...
Read more

सन्देशको बिहे

Image
  (ठट्यौली) ठूलो हलको एउटा कुनाबाट कसैले भन्यो, “सन्देश, अब तेरो बिहे खानु पर्छ है, छमछम नाच्न पर्छ ।” आवाज आएतिर फर्केर हेरेँ । अनि, मनमनै सोचेँ, अन्त नाच्न दिँदैनन् कि क्या हो उहाँलाई ?  की त्यस्तो नराम्रो नाच्नुहुँदो रैछ र उहाँ ?  जे सुकै होस्, माया चाहिँ धेरै गर्नुहुँदो रैछ मलाई । आफ्नो नाच देखाउन पनि मेरै बिहे कुर्नपर्ने उहाँलाई ।  फेरी अर्को मनले सोचेँ, उहाँको छोरा पनि त मेरै उमेरको पो हो त । उसको बिहेको लागि चाहिँ किन नाच्न नखोजेको होला फेरी । त्यस्तो नाच्नै मन भए त आफ्नै छोराको बिहेमा नाचे पनि त हुने हो नि ।  तर, यसो भन्दै गर्दा आफूले आफैलाई आफ्नै बिहेदेखि पर भगाउन खोजेको त होइन मैले कतै ?  तर, म नै किन ? उहाँले त अस्ति मेरै उमेरको भाइलाई पनि ' बिहे चाँडै है ' भन्दै हुनुहुन्थ्यो क्यार । मैले त मनमनै सोचिसकेर निर्णय पनि गरिसकेँ, उहाँलाई छिट्टै नै कुनै एउटा योग शिविरमा लैजान्छु लैजान्छु । योग शिविरमा ध्यान गर्न मज्जैले सिकाउँछन् । नाच पनि त एक किसिमको योग हो क्यार । योग शिविर जान मन नभएको खण्डमा आफैले हार्मोनियम किनिदिएर सिकाएरै छोड्छु । ताकी साँ...
Read more

दशैँलाई फर्केर हेर्दा

Image
दशैँ आउन अब १०० दिन बाँकी भएपछि भित्ते पात्रो मार्फत गन्ती गर्न सुरु हुन्थ्यो । सानैमा घर छाडेका हामी तीन जना (ड्याडी, अङ्कल र म) काठमाडौँ आएका थियौँ । ड्याडीले सायद मनमनै गन्नुहुँदोहो, हामी दुई भने दिन नबिराई गन्ती गथ्यौँ । घर जाने अब भोलिपल्ट जस्तो हुँदा भने रातै भरि निन्द«ा पर्थेन, मलाई आफूुसँग लान छुटाउँछन् की भनेर । घर पुग्न जसोतसो त्यो बेला ३ दिन लाग्थ्यो । घर जान पाउँदा को नै पो खुसी हुँदैन होला र ? हामी तीन पनि त्यति नै खुसी हुन्थ्यौँ । सबैकी आफ्नी आमा घरमै हुनुहुन्थ्यो । गुँदपाक, मीठा चकलेटहरु र कही थान लत्ताकपडा लिएर जाँदा घरमा सबै खुसी हुन्थे । सायद केही नलगेका भएपनि खुसी हुनेथिए । दशैँ आउने, घरका मान्छे आउने, जमघट हुने, अहो, त्यो पो आनन्द । एका बिहानै बाजे नुहाउन जाने, बज्यै पानी लिन जाने, मम्मी घाँस काट्ने जाने । केही बेरमा सबै फर्केर आउँदा पकाउने दाउरा पनि सँगै आउँथ्यो । अनि पाक्न सुरु हुन्थ्यो । बुढापाकाले भन्ने गर्छन् की आगोमा पकाएको सारै मीठो हुने भन्दै । म बुढापाका भैसकेको त थिइन तर राइस कुकरमा भन्दा मीठो भने जरुर पाक्थो । कुनै एकदिन सल्लाह गरेर बिहानै ४ बजेतिर बज्यै,...
Read more