शून्यता


बुवा आमा छोरा छोरी
नजिकैका खेत र बारी
हरेक महिना हरेक बार
खुसी थियो सानो परिवार ।

बढ्दै गयो सबैको उमेर
हुर्किंदै गए चाहनाहरू
कोर्दै जीवनका पानाहरू
जिन्दगी आखिर आफ्नो भाग खानु त रहेछ ।

लागिन् छोरी बिहे घरतिर
छोरो पस्यो शहर बजारतिर
बुवाआमा, घरखेत, पाखा पखेराले
ऊ बेला दशैं कुर्थे अरे
हेर्दै छोराछोरीको बाटो अरे ।

बुवा बिते, आमा गइन्
उनीहरु तारा बने भन्छ नाति अचेल
घर खाली, खेत खाली
घर वरपर लस्करै झाडी ।

                       


शून्यता छाएका यिनीहरू अचेल 
कुर्दैछन् मजस्तै बटुवाहरु
लालायित छन् यिनिका कानहरु अरे,
बस् भनिदिने कोही होस्
आहा कति राम्रो 'घर' भनि ।

                                                                                                                                        -सन्देश लामिछाने

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

सानोठिमी

Image
फेरी पनि हप्ताको छैटौँ दिन, शुक्रबारको आगमन भयो । वर्षका प्रायः सबै शुक्रबार र शनिबारहरुमा म आफ्नो मामाघर, भक्तपुरको सानोठिमीमा भेटिन्थेँ ।  म ३ वर्षको हुँदा पहिलो पटक काठमाडौँ आएको रहेछु । मलाई केही पनि सम्झना त छैन तर ड्याडी मम्मीहरुसँगका लोभलाग्दा फोटोहरु मेरो फोटो एल्बममा सजाएर राखेको छु । अझैँपनि कहिलेकसो क्युट बच्चाहरुको तस्विर हेर्न मन लागेका बेला त्यही फोटो एल्बम पल्टाएर आफ्नै तस्विर हेर्ने गर्दछु । नपत्याए कैद भएका सम्झनाहरु आफैँ हेर्नुहोस् नः      तस्विरः फुपूकी छोरी भावना र म काठमाडौँ घुमिसकेर फेरी आफ्नो जन्मथलोतिर गएको रहेछु । त्यसको ठीक १ वर्षपछि पढ्नका लागि काठमाडौँमै आएँ । यहाँबाट भने मेरा मानसपटलमा विभिन्न सम्झनाहरु अझ ताजै छन् । बिराट बोर्डिङ् स्कुलमा ड्याडीले भर्ना गरिदिनु भएको थियो । हामी दुई कोठा लिएर बसेका थियौँ । जसमा हामी तीनजना बस्ने गर्दथ्यौँ, ड्याडी, अङ्कल अनि ‘क्युट बाबु’ म । मम्मीको जागिर भने सल्यानमै भएको हुँदा उहाँसँग केबल दशैँमा मात्र भेट हुन्थ्यो ।  सानो छँदाको समय त यत्तिकै बितेजस्तो लाग्थ्यो । खायो, खेल्यो, अलिअलि पढेजस्तो गर्या...
Read more

सन्देशको बिहे

Image
  (ठट्यौली) ठूलो हलको एउटा कुनाबाट कसैले भन्यो, “सन्देश, अब तेरो बिहे खानु पर्छ है, छमछम नाच्न पर्छ ।” आवाज आएतिर फर्केर हेरेँ । अनि, मनमनै सोचेँ, अन्त नाच्न दिँदैनन् कि क्या हो उहाँलाई ?  की त्यस्तो नराम्रो नाच्नुहुँदो रैछ र उहाँ ?  जे सुकै होस्, माया चाहिँ धेरै गर्नुहुँदो रैछ मलाई । आफ्नो नाच देखाउन पनि मेरै बिहे कुर्नपर्ने उहाँलाई ।  फेरी अर्को मनले सोचेँ, उहाँको छोरा पनि त मेरै उमेरको पो हो त । उसको बिहेको लागि चाहिँ किन नाच्न नखोजेको होला फेरी । त्यस्तो नाच्नै मन भए त आफ्नै छोराको बिहेमा नाचे पनि त हुने हो नि ।  तर, यसो भन्दै गर्दा आफूले आफैलाई आफ्नै बिहेदेखि पर भगाउन खोजेको त होइन मैले कतै ?  तर, म नै किन ? उहाँले त अस्ति मेरै उमेरको भाइलाई पनि ' बिहे चाँडै है ' भन्दै हुनुहुन्थ्यो क्यार । मैले त मनमनै सोचिसकेर निर्णय पनि गरिसकेँ, उहाँलाई छिट्टै नै कुनै एउटा योग शिविरमा लैजान्छु लैजान्छु । योग शिविरमा ध्यान गर्न मज्जैले सिकाउँछन् । नाच पनि त एक किसिमको योग हो क्यार । योग शिविर जान मन नभएको खण्डमा आफैले हार्मोनियम किनिदिएर सिकाएरै छोड्छु । ताकी साँ...
Read more

दशैँलाई फर्केर हेर्दा

Image
दशैँ आउन अब १०० दिन बाँकी भएपछि भित्ते पात्रो मार्फत गन्ती गर्न सुरु हुन्थ्यो । सानैमा घर छाडेका हामी तीन जना (ड्याडी, अङ्कल र म) काठमाडौँ आएका थियौँ । ड्याडीले सायद मनमनै गन्नुहुँदोहो, हामी दुई भने दिन नबिराई गन्ती गथ्यौँ । घर जाने अब भोलिपल्ट जस्तो हुँदा भने रातै भरि निन्द«ा पर्थेन, मलाई आफूुसँग लान छुटाउँछन् की भनेर । घर पुग्न जसोतसो त्यो बेला ३ दिन लाग्थ्यो । घर जान पाउँदा को नै पो खुसी हुँदैन होला र ? हामी तीन पनि त्यति नै खुसी हुन्थ्यौँ । सबैकी आफ्नी आमा घरमै हुनुहुन्थ्यो । गुँदपाक, मीठा चकलेटहरु र कही थान लत्ताकपडा लिएर जाँदा घरमा सबै खुसी हुन्थे । सायद केही नलगेका भएपनि खुसी हुनेथिए । दशैँ आउने, घरका मान्छे आउने, जमघट हुने, अहो, त्यो पो आनन्द । एका बिहानै बाजे नुहाउन जाने, बज्यै पानी लिन जाने, मम्मी घाँस काट्ने जाने । केही बेरमा सबै फर्केर आउँदा पकाउने दाउरा पनि सँगै आउँथ्यो । अनि पाक्न सुरु हुन्थ्यो । बुढापाकाले भन्ने गर्छन् की आगोमा पकाएको सारै मीठो हुने भन्दै । म बुढापाका भैसकेको त थिइन तर राइस कुकरमा भन्दा मीठो भने जरुर पाक्थो । कुनै एकदिन सल्लाह गरेर बिहानै ४ बजेतिर बज्यै,...
Read more