शून्यता
बुवा आमा छोरा छोरी नजिकैका खेत र बारी हरेक महिना हरेक बार खुसी थियो सानो परिवार । बढ्दै गयो सबैको उमेर हुर्किंदै गए चाहनाहरू कोर्दै जीवनका पानाहरू जिन्दगी आखिर आफ्नो भाग खानु त रहेछ । लागिन् छोरी बिहे घरतिर छोरो पस्यो शहर बजारतिर बुवाआमा, घरखेत, पाखा पखेराले ऊ बेला दशैं कुर्थे अरे हेर्दै छोराछोरीको बाटो अरे । बुवा बिते, आमा गइन् उनीहरु तारा बने भन्छ नाति अचेल घर खाली, खेत खाली घर वरपर लस्करै झाडी । शून्यता छाएका यिनीहरू अचेल कुर्दैछन् मजस्तै बटुवाहरु लालायित छन् यिनिका कानहरु अरे, बस् भनिदिने कोही होस् आहा कति राम्रो 'घर' भनि । ...
